«Πρώτη φορά Ευρώπη» Η διαδρομή του Andrea Orlandi - Από την Ισπανία και την Αγγλία, στην Κύπρο και τον ΑΠΟΕΛ
 |
Η μεγάλη συνέντευξη του Andrea Orlandi στον Andy Mitten της uk.sports.yahoo.com, την οποία ο κ. Mitten, ευγενώς μας παραχώρησε για δημοσίευση στο apoelgroup.com
Μεγάλωσα στην Sarria της Barcelona, κοντά στο παλιό γήπεδο της Espanyol, εκεί που η Ιταλία κέρδισε την Βραζιλία για το παγκόσμιο κύπελλο του 1982.
Από μικρός υποστήριζα την Espanyol και πήγαινα σε όλα τα εντός έδρας παιγνίδια. Θυμάμαι όταν κερδίσαμε την Cadiz και ανεβήκαμε στην μεγάλη κατηγορία, ο πατέρας μου με πήρε κοντά στον πάγκο για να δω τους παίκτες... μου φαίνονταν τεράστιοι!
Το όνειρο μου ήταν να παίξω στην Espanyol και ήμουνα πολύ χαρούμενος όταν με πήραν στις ακαδημίες. Έμεινα εκεί 3 χρόνια, μέχρι τα 13, όταν μου είπαν ότι είμαι μικρόσωμος αυτό με πλήγωσε, ένιωσα ότι διαλύθηκα.
Στην συνέχεια πήγα στην Damm, μια πολύ διάσημη ακαδημία στην Μπαρτσελόνα, τρίτη στη σειρά μετά τις ακαδημίες της Barça και της Espanyol. Αρκετοί ποδοσφαιριστές βγήκαν από εκεί και έγιναν στην συνέχεια επαγγελματίες.
Στα 17 μου με ζήτησε η Alaves, ταξιδέψαμε στο Bilbao μαζί με τους γονείς μου και μετά στην πρωτεύουσα των Βάσκων την Vitoria, μου άρεσε και υπέγραψα αμέσως.
Στην Alaves ήταν φιλόδοξοι και πλήρωναν αρκετά καλά για νεαρά ταλέντα. Υπέγραψα συμβόλαιο 5 χρόνων και έκανα το ντεμπούτο μου στα 17, στη συνέχεια έγιναν μεγάλες αλλαγές στην ομάδα. Ανέλαβε ως νέος ιδιοκτήτης ο Ουκρανο-Αμερικάνος Dmitry Piterman. Η επιρροή του στους παίκτες ήταν άμεση και ήθελε πάση θυσία την άνοδο κι αυτό έκανε τα πράγματα πολύ δύσκολα για τους νεαρούς να πάρουν ευκαιρία και να καθιερωθούν.
Τότε ήρθε η Barcelona και με πήρε με υποσχετική. Φορώντας εκείνη την φανέλα, μπορώ να χαρακτηρίσω το γεγονός, ως κάτι το πολύ μοναδικό. Είμαι Εσπανιόλος, το αντίπαλο δέος της Barça, αλλά πάνω από όλα ήμουν επαγγελματίας και το συνήθισα μέσα σε μερικές εβδομάδες. Η Barça είναι φανταστική για κάθε ποδοσφαιριστή. Έχεις όλα τα εφόδια που χρειάζεσαι, για να σε βοηθήσουν να συγκεντρωθείς αποκλειστικά στο παιγνίδι σου, αλλά ο συναγωνισμός για μια θέση στην ομάδα, είναι πολύ σκληρός και έντονος. Έπαιξα σε μια πολύ καλή Β' ομάδα στην Σεκούντα ντιβίσιον (Ισπανική β' κατηγορία), δεν είχαμε τα μεγάλα ονόματα αλλά είχαμε πολύ καλή ομάδα και σε καθοδηγούν να παίξεις ακριβώς το ίδιο, όπως παίζει η πρώτη ομάδα.
Πήγαινα πολύ καλά με τη Β' ομάδα και με κάλεσαν στην Πρώτη ομάδα, στο τέλος του 2005-06, για να παίξω εναντίων της Athletic Bilbao. Πήγαμε στο Μπιλμπάο αλλά δεν περίμενα να παίξω. Μετά είδα το όνομα μου στον πίνακα. Ήμουν στην αρχική 11αδα. Με κυρίευσε νευρικότητα. Στο τραπέζι μου καθόταν ο Samuel Eto και με ρώτησε « Τι συμβαίνει; Δεν έχεις παίξει ξανά αριστερός αμυντικός;». Ο ΕΤΟ ήταν καλός μαζί μου, το ίδιο κι ο προπονητής Frank Rijkaard, αλλά εγώ ήμουν τρακαρισμένος. Στην προθέρμανση είδα ένα αθλητικογράφο από την Vitoria τον οποίο γνώρισα από την Alaves. Μίλησα μαζί του κι αυτό μου έκανε καλό, με ηρέμησε. Η οικογένεια μου ήταν στην κερκίδα. Ο πατέρας μου το υποψιάστηκε ότι θα έπαιζα αλλά αυτό δεν με βοήθησε με τα νεύρα μου.
Πριν την έναρξη του αγώνα ο ΕΤΟ με συμβούλευσε « ΝΕΝΕ (νεαρέ) χαλάρωσε κι όταν πάρεις την μπάλα, δώσε την σε 'μένα». Ο ΕΤΟ ήταν τρελός αλλά με την καλή έννοια. Είχε ακόμα ένα λόγο για να μου πει αυτό, χρειαζόταν ακόμα 1 γκολ για να κερδίσει το Pichichi τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της ομάδας που είχε κερδίσει και το πρωτάθλημα. Το πέτυχε κι εγώ έπαιξα καλά. Στο τέλος χάσαμε τον αγώνα, αντάλλαξα φανέλα με τον Ludovic Guily κι όλοι πήγαμε στα σπίτια μας ευχαριστημένοι. Το γιόρτασα με την φίλη μου Laura.
Η Barça με ήθελε με μεταγραφή, η Alaves δεν ήθελε να με πουλήσει. Υπήρξε μεγάλη ανακατωσούρα μέχρι να με πάρει ξανά η Μπάρτσα με υποσχετική, την τελευταία στιγμή. Έπαιξα στην Β΄ ομάδα με περισσότερο γνωστούς συμπαίκτες όπως ο Gio dos Santos, ο Bojan και ο Jeffren. Πήγαμε διαβάθμιση. Εκείνη την περίοδο κατάλαβα ότι δεν είχα μέλλον στην Μπάρτσα, αφού ο ανταγωνισμός ήταν πολύ μεγάλος.
Το τηλεφώνημα του Roberto Martinez.
 |
Όταν γύρισα στην Alaves, ανακάλυψα ότι δεν ήμουνα μέσα στα πλάνα της πρώτης ομάδας. Στις 11:30 το βράδυ, μισή ώρα πριν κλείσει η μεταγραφική περίοδος, έκλεισα στην Σουάνσι με μισθό £1,100 την βδομάδα. Ήταν λιγότερα από ότι έπαιρνα στην Alaves. Είχα πρόταση και από την Ελλάδα, για πολύ περισσότερα χρήματα, αλλά ήθελα να παίξω στην Αγγλία.
Η Ζωή στην Αγγλία ήταν δύσκολη στην αρχή. Δεν μιλούσα Αγγλικά και η Swansea δεν είναι η Barcelona. Είχα ένα τραυματισμό επίσης. Δούλεψα σκληρά και ακολουθούσα τις οδηγίες. Ο προπονητής τερματοφυλάκων ήταν Ισπανός και μάθαινε κι αυτός Αγγλικά και έτσι είχα καλή παρέα.
Ο Jordi Gomez, ο κουνιάδος μου ήταν επίσης δανεικός εκεί, μαζί είμασταν και στην Μπαρστελόνα και στην Εσπανιόλ.
Έπαιξα 15 παιγνίδια στην σεζόν για την Swansea και είμουν έτοιμος το 2009 να πάω στην Norwich. Αυτό έγινε όταν ο Paulo Sousa ανέλαβε προπονητής στην Swansea. Ο Πατέρας μου είναι οπαδός της Juventus και ο Sousa ήταν μέλος της ομάδας της Juve που κέρδισε το Champions league και ήθελε να να με κρατήσει στην Swansea, για αυτό έμεινα και είχα μια εξαιρετική χρονιά αγωνιζόμενος σε 31 παιγνίδια. Ο Sousa έφυγε στο τέλος της περιόδου και ήθελε να με πάρει μαζί του στην Leicester, αλλά ο νέος προπονητής της Swansea ο Brendan Rodgers ήθελε να με κρατήσει εκεί. Έμεινα και έγινα μέλος της συνολικής προσπάθειας που έκανε η ομάδα για άνοδο στην Premier League. Τραυματίστηκα κοντά στο τέλος της σεζόν, αλλά ο σύλλογος ήταν καλυμμένος αφού είχε τον Joe Allen στην θέση μου. Κερδίσαμε την άνοδο στην Premier League και ήμουν κατενθουσιασμένος σαν ποδοσφαιριστής με την εξέλιξη, το ίδιο και οι οπαδοί της Swansea τους οποίους θαυμάζω.
Έπαιξα σε 5 παιγνίδια στην Premier League και πέτυχα το πιο γρήγορο γκολ της Πρέμιερ Λιγκ των 5 τελευταίων χρόνων, στον αγώνα κόντρα στην Wolves. Το γεγονός εκείνης της χρονιάς (2011-12) ήταν η νίκη κόντρα στην Aston Villa. Δεν περίμενα να ξεκινήσω αλλά ο προπονητής Rodgers μου είπε «Ξέρεις πως να παίζεις ποδόσφαιρο... πήγαινε και παίξε». Αυτό έκανα και το λάτρεψα. Πικράθηκα όταν μετά από 2 εβδομάδες έμεινα εκτός αποστολής στον εντός έδρας αγώνα με την Arsenal.
Η Brighton & Hove Albion με ζήτησε το επόμενο καλοκαίρι, εκεί ένιωσα πραγματικά σαν αν ήμουν σπίτι μου. Εκεί έγινα πατέρας, στο Shoreham by sea. Είχα καθιερωθεί στην πρώτη ομάδα και έπαιζα κάθε βδομάδα, σε μια πολύ καλή ομάδα. Το γήπεδο Amex της Μπράϊτον ήταν ένα καταπληκτικό στάδιο, ένα στολίδι. Είχα και δικό μου σύνθημα που τραγουδούσαν οι φίλαθλοι ‘VivaOrlandi,’ ‘Running down the wing, hear the Brighton sing, Viva Orlandi!’ Φαντάσου πως νιώθεις όταν χιλιάδες φίλοι της ομάδας τραγουδούν για σένα αυτό το τραγούδι.
Υπήρχαν αρκετοί Ισπανοί παίκτες στην Brighton και όλοι κάναμε παρέα, το ίδιο κι οι γυναίκες μας. Μου άρεσε πολύ και παίζαμε καταπληκτικό ποδόσφαιρο. Πλησιάσαμε την άνοδο, κάτω από τις οδηγίες του Gus Poyet, από την πρώτη σεζόν, αλλά χάσαμε την άνοδο στα play-off στον αγώνα κόντρα στην Crystal Palace, όπου έγιναν "τρελά" πράγματα.
Gus Poyet...
Η δεύτερη μου χρονιά στην Brighton ήταν πιο δύσκολη. Ξεκίνησα καλά στην προετοιμασία, αλλά στη συνέχεια αντιμετώπισα πρόβλημα μηνίσκου στο γόνατο στον πρώτο εκτός έδρας αγώνα με την Leeds.
Επέστρεψα στην ομάδα μετά την αποθεραπεία, είχα κάποιες καλές στιγμές αλλά δεν πήρα νέο συμβόλαιο στο τέλος της περιόδου 2013-14. Ήμουν πολύ στεναχωρημένος γιατί μου άρεσε η Brighton.
Στη συνέχεια βίωσα ένα καλοκαίρι με απορρίψεις. Δεν με θεωρούσαν παίκτη που μπορούσε να προσφέρει αρκετά σε κάποιον Αγγλικό σύλλογο, με το δικό μου το στυλ.
Η Blackpool με τον νέο προπονητής Jose Riga ήρθαν με πρόταση για μένα. Γνώριζα ότι η Blackpool είχε την φήμη του συλλόγου με πολλά προβλήματα, αλλά ήθελα να μείνω και να παίξω στην Αγγλία.
Στη συνέχεια ανακάλυψα ότι τα προβλήματα ήταν πολύ πιο χειρότερα από ότι φαινόντουσαν απ΄ έξω.
Το γήπεδο της προπόνησης ήταν το χειρότερο που είχα δει, ενώ ο χλοοτάπητας είχε αρκετό άμμο, υπάρχει αρκετός άμμος στο Blackpool.
Έμεινα σε 10 διαφορετικά ξενοδοχεία στις 2 πρώτες εβδομάδες. Κάποια ήταν «bed and breakfasts» ενώ σε ένα έκαναν καραόκε στο σαλόνι της υποδοχής και άκουγα τους πελάτες να τραγουδούν όλο το βράδυ. Είχαμε Κοσταρικανό ποδοσφαιριστή που μόλις είχε παίξει στο Παγκόσμιο κύπελλο. Το δωμάτιο του ήταν τόσο μικρό, ίσα που χωρούσε το κρεββάτι και την βαλίτσα του. Ήταν τόσο απομονωμένος και προσπάθησα να τον βοηθήσω με το άνοιγμα τραπεζικού λογαριασμού και με την αγορά κινητού τηλεφώνου.
Πήγαμε να παίξουμε την Nottingham Forest με 9 παίκτες από την πρώτη ομάδα. Στο λεωφορείο μας είπαν ότι θα είμαστε συνολικά 13 παίκτες. Είχαμε παίκτες εκτός ομάδας και παίκτες διαφορετικών θέσεων, έπαιξα φουλ 90λεπτο χωρίς καν να κάνω προετοιμασία. Πήγαμε καλά, χάσαμε μόνο με 2-0.
Είχαμε κάποιους καλούς παίκτες στην Μπλάκπουλ όπως ο Jamie O’Hara και ο Chris Eagles. Οι φίλαθλοι της Blackpool ήταν εξαιρετικοί. Αξίζουν πολύ περισσότερα, παρά την μεγάλη ακαταστασία που επικρατεί στον σύλλογο. Ο προπονητής Riga απολύθηκε και τον αντικατέστησε ο Lee Clark, ένας παραδοσιακός Άγγλος προπονητής που δεν με γούσταρε καθόλου στην αρχή. Δούλεψα σκληρά για να κερδίσω την εμπιστοσύνη του, με έκανε Αρχηγό της ομάδας, αλλά στη συνέχεια υποβιβαστήκαμε στην επόμενη κατηγορία.
Έκανα δοκιμαστικό στην Bolton και πήγα να συναντήσω τον Neil Lennon για να υπογράψω, αλλά δεν εμφανίστηκε στο ραντεβού. Μου είπαν να πάω ξανά σε μία εβδομάδα.
Η Ανόρθωση
Σκέφτηκα να τερματίσω μέχρι και την καριέρα μου, αλλά μετά ήρθε μια πολύ καλή προσφορά από την Ανόρθωση στην Κύπρο. Επειδή έπαιξα στην Μπάρτσα και στην Αγγλία, νομίζω στην Ανόρθωση περίμεναν πως θα ήμουν σαν τον Leo Messi. Μετά από τρεις εβδομάδες και αφού συνειδητοποίησαν ότι δεν ήμουν ο ΜΕΣΙ, κατάλαβα ότι έχασαν την πίστη τους για μένα. Το Γενάρη του 2016 μου είπαν από την Ανόρθωση ότι δεν με θέλουν και ότι πρέπει να φύγω. Στη συνέχεια με κάλεσαν να γυρίσω πίσω, γιατί ο παίκτης (Χέλιο Πίντο) που προσπάθησαν να φέρουν δεν ήρθε. Τέλειωσα την σεζόν παίζοντας καλά - τόσο καλά που ήρθε η προσφορά από τον ΑΠΟΕΛ, του μεγαλύτερου συλλόγου στην Κύπρο. Οι φίλοι της Ανόρθωσις κατάλαβαν ότι με "μεταχειρίστηκαν" άσχημα και με χειροκρότησαν ιπποτικά, όταν έπαιξα εναντίον της Ανόρθωσις με τον ΑΠΟΕΛ.
ΑΠΟΕΛ
Είμαι 32 χρόνων, η ζωή στον ΑΠΟΕΛ είναι πολύ καλή. Παίζω στην Ευρώπη για πρώτη φορά στην καριέρα μου. Γύρισα στην Ουαλία όταν παίξαμε τους πρωταθλητές των New Saints για τα προκριματικά του Champions League. Στη συνέχεια αποκλείσαμε την πρωταθλήτρια Νορβηγίας Rosenborg. Δυστυχώς χάσαμε την πρόκριση στους Ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, στις λεπτομέρειες, από την πρωταθλήτρια Δανίας FC Copenhagen. Ένα γκολ των Δανών στο τέλος του επαναληπτικού αγώνα (86') μας έκανε όλη τη ζημιά. Η Copenhagen είναι πολύ καλή ομάδα και στον πρώτο αγώνα των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, εξήλθε ισόπαλη με την Porto στην Πορτογαλία.
Τώρα παίζουμε στους Ομίλους του Europa League όπου κερδίσαμε τον πρώτο αγώνα της πρεμιέρας (2-1 την Αστάνα του Καζακστάν). Οι Κύπριοι φίλαθλοι είναι πολύ παθιασμένοι.
Η οικογένεια μου (έχω δυο κόρες τώρα) είναι πολύ ευχαριστημένη εδώ, μας αρέσει πολύ. Όταν είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, δεν υπάρχει χρόνος για χαλάρωση και παραλία, αυτό το γνωρίζω πολύ καλά και είμαι εντάξει με αυτό.
Έκανα καλή καριέρα, έπαιξα ποδόσφαιρο σε τέσσερις διαφορετικές χώρες. Στο μέλλον προτιμώ να προπονώ, παρά να διευθύνω μιαν ομάδα, αλλά νιώθω ότι έχω ακόμα μερικά χρόνια μπροστά μου να παίξω.
Του Andy Mitten @AndyMitten για την uk.sports.yahoo.com
Team apoelgroup.com @apoelgroup
Post A Comment
No comments :