«Ημερολόγιο ΑΠΟΕΛ 2002 - 2020 | Είναι οι παίκτες ή ο προπονητής το πρόβλημα;» (ΑΠΟΨΗ)

Μια γενναία ανάλυση από τον Ανδρέα Κωστουρή.

ΑΠΟΨΗ: Ημερολόγιο ΑΠΟΕΛ - 2002-2020 Είναι οι παίκτες ή ο προπονητής το πρόβλημα;

Στο δεύτερο μισό των 90’s όταν κυριαρχούσε η Ανόρθωση και η Ομόνοια κάθε χρόνο διεκδικούσε τον τίτλο, θυμάμαι -πιτσιρικάς τότε- να κάνω την πολύ απλή σκέψη: Πότε το ΑΠΟΕΛ θα πάει για πρωτάθλημα; Δεν θα ξεχάσω τον τελευταίο τελικό του Αιώνα με την Ανόρθωση (τι; Το γράφει και το αναμνηστικό μπλουζάκι!), ούτε τις νίκες που γίνονταν αραιά και που με τους τότε δύο μεγάλους. Ακόμη και όταν το 2002 μετά από έξι χρόνια το ΑΠΟΕΛ πήρε το πρωτάθλημα, θυμάμαι πόσο έντονα χάρηκα. Ακριβώς γιατί πέρασαν χρόνια, διότι είχαμε καλή ομάδα, επειδή ο κόσμος σε κάθε αγώνα -ιδίως προς το τέλος- ήταν ολοένα και περισσότερος και για χίλιους δυο άλλους λόγους, που μόνο όσοι παρακολουθούν ποδόσφαιρο και δη όσοι αγαπούν μια ομάδα μπορούν να κατανοήσουν. Υπήρξαν χρονιές που βάλαμε στόχο να μην χάσουμε ματς, μέσα έξω και κάναμε καζούρα στους φίλους που τύχαινε να μην έρθουν, μετρώντας την αφοσίωση στην ομάδα αναλόγως των παιχνιδιών που παρακολουθούσαμε.

Τα χρόνια πέρασαν και μαζί με ‘μας μεγάλωσε και το ΑΠΟΕΛ. Έγινε το ΑΠΟΕΛ των πρωταθλημάτων, του αδιαμφισβήτητα καλύτερου ποδοσφαίρου στην Κύπρο, των εκπλήξεων και των προκρίσεων στην Ευρώπη και της αξεπέραστης επιτυχίας του 2012. Μέσα σε μια δεκαετία και από εκείνο το comeback του 2002 κατόρθωσε από μια ομάδα σε ένα μικρό, περιφερειακό πρωτάθλημα να γίνει μια σημαντική ευρωπαϊκή ομάδα με συνεχείς και εν πολλοίς πετυχημένες παρουσίες στην Ευρώπη. Πολλές; Απανωτές; Διαρκείς; Μάλλον όχι. Και εδώ ακριβώς βρίσκονται και οι σημερινές παθογένειες του ΑΠΟΕΛ.

Στα πολλά από όσα θυμάμαι από την τελευταία δεκαετία, δεν θα ξεχάσω το καλοκαίρι του 2010. Η ομάδα δεν κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα, αλλά εκείνη τη σεζόν είχε μπει για πρώτη φορά στους ομίλους του Champions League. Εκείνο το καλοκαίρι με οικονομική άνεση, με διοικητική σταθερότητα και με τον Γιοβάνοβιτς να κάνει -γενικώς- κουμάντο κτίστηκε η κορυφαία ομάδα του ΑΠΟΕΛ. Ήρθαν στην ομάδα παίκτες όπως ο Μαντούκα, ο Αλμέιδα και ο Τρισκόφκσι και κάποιος εύκολα μπορούσε να σκεφτεί από το καλοκαίρι ότι η ομάδα θα έπαιρνε το πρωτάθλημα. Οι ΑΠΟΕΛίστες ακόμη περισσότερο. Όπως και έγινε.

Αλλά πέρα από τις νίκες, τα πρωταθλήματα και την Ευρώπη υπήρξαν και αποτυχίες. Πάνω στις οποίες όμως έκτιζε το ΑΠΟΕΛ. Ένα από τα μεγαλύτερα στραπάτσα της ομάδας συνέβη το καλοκαίρι του 2013 αποκλείστηκε από τη Νέφτσι. Δεν θα ξεχάσω που γυρνώντας στο σπίτι άκουγα τον Γιοβάνοβιτς να μιλά για αρκετή ώρα και με έντονη διάθεση αυτοκριτικής και η έγνοια μου ήταν κατά πόσο θα έφευγε και δεν με ένοιαζε καθόλου που αποκλειστήκαμε. Πήρε ξανά το πρωτάθλημα και έφυγε παίρνοντας μαζί του και μέρος του DNA που ο ίδιος έφτιαξε στην ομάδα.

Λίγους μήνες αργότερα τον χορό των αμέτρητων αποχωρήσεων προπονητών άνοιξε ο Πάολο Σέρτζιο, ενώ υπήρξε και διοικητική αλλαγή. Κάπως έτσι έκλεισε ένας μεγάλος και σπουδαίος κύκλος για την ομάδα. Από εκεί κι έπειτα ήρθαν καλοί προπονητές, κακοί προπονητές όπως αντίστοιχα ήρθαν καλοί και κακοί παίκτες. Το ζήτημα όμως δεν είναι αγωνιστικό. Εμπεριέχει άλλα πολλά προβλήματα και νοοτροπίες που δημιουργήθηκαν στο ΑΠΟΕΛ. Οι οπαδοί έπαψαν να νοιάζονται για το θέαμα αλλά μόνο για το αποτέλεσμα, σταμάτησαν να νοιάζονται για το εάν θα κερδίσει το ΑΠΟΕΛ την Ομόνοια ή την Ανόρθωση για να πάνε τη Δευτέρα να κάνουν καζούρα στη δουλειά. Τους ενδιέφερε -τάχα- μόνο η Ευρώπη και αφού για να πας Ευρώπη πρέπει να πάρεις το πρωτάθλημα, ας το παίρνουμε χωρίς να παίζουμε ωραία. Γίναμε εγωπαθείς, υπερόπτες, κυνικοί, ψηλομύτες, εριστικοί και άπληστοι. Μέσα στα χίλια δυο αρνητικά που δημιουργήσαμε στο ΑΠΟΕΛ, σιωπήσαμε σε ρατσιστικές ενέργειες κάποιων ανοήτων, λέγοντας ότι: «εν μιτσιοί που εν κόφκει ο νους τους» αφήνοντας να παρεισφρήσουν στην ομάδα και στην κερκίδα οργανωμένοι ακροδεξιοί και νεοναζί.

Για τη σημερινή όμως εικόνα τι φταίει;

Είναι οι παίκτες ή ο προπονητής το πρόβλημα; Μάλλον η διοίκηση και όσοι άλλοι κάνουν κουμάντο ή θέλουν να κάνουν στον Αρχάγγελο. Φταίει και η κάρτα φιλάθλου, ο κόσμος έχει απομακρυνθεί και μόνο με ομάδες επιπέδου Άγιαξ πάνε γήπεδο (μάλλον για να ανεβάσουν κανένα story στο Instagram και να χαρούν με τα like).

Μπορεί κάποιος πολύ απλά να σκεφτεί ότι ο κορεσμός τόσο της ομάδας όσο και του μέσου ΑΠΟΕΛίστα έχουν οδηγήσει στη σημερινή καταθλιπτική εικόνα της ομάδας, τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε επίπεδο προσέλευσης κόσμου στα ματς, αντιμετώπισης της ομάδας, υποστήριξής της από μια απλή κουβέντα στο καφέ έως την έμπρακτη και αδιαπραγμάτευτης αγάπης σε κάθε όριο απόδοσης, επιτυχίας, ήττας ή μαρασμού. Στο κάτω κάτω δεν είσαι πελάτης, αλλά οπαδός και μάλλον φίλαθλος για να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο.

Όσα τεκταίνονται στον ΑΠΟΕΛ τα τελευταία χρόνια, που σαφώς δεν έχουν να κάνουν με τις αθλητικές του επιτυχίες υποβαθμίζουν την ιστορία του, υποβιβάζουν τις επιτυχίες του και δημιουργούν σκιές γύρω από το όνομά του. Ο ΑΠΟΕΛ χρειάζεται να αλλάξει πολλά και αυτό θα το πετύχει μόνο ο κόσμος του, ο καλός, ο πιστός, ο αυθεντικός και αυτός είναι δίπλα στην ομάδα γιατί του αρέσει το ποδόσφαιρο στο κρύο, κάτω από τον ήλιο, εντός και εκτός έδρας, στα γήπεδα της Ευρώπης ή στα μικρά γήπεδα κάθε επαρχίας στην Κύπρο.

Ο ΑΠΟΕΛ «πνίγηκε» στις επιτυχίες του, ξέχασε τις ρίζες του και μειώνεται στην εκτίμηση ακόμη και των ίδιων των οπαδών του. Αυτά για να αλλάξουν θα πρέπει μια ομάδα ΑΠΟΕΛιστών να αναλάβει σοβαρή και συντεταγμένη πρωτοβουλία για να επανατοποθετήσει τον ΑΠΟΕΛ εκεί που του αρμόζει και εκεί που πρέπει να είναι για να εκφράζει την ιστορία, τις επιτυχίες και την εξέλιξή του.

Από το πολιτικοϊδεολογικό υπόβαθρο που συνοδεύει τον σύλλογο, μέχρι την ανάγκη για πραγματικό οικονομικό έλεγχο, διαφάνεια και επαγγελματικές δομές στον τρόπο λειτουργίας της ομάδας, ο ΑΠΟΕΛ φαίνεται να έχει περισσότερο παρά ποτέ ανάγκη από φρέσκες, αγνές και ξεκάθαρες ιδέες, σχεδιασμό και ενέργειες.

Ο ΑΠΟΕΛ χρειάζεται να ξαναγράψει το προφίλ του, να ξανακτίσει την ομάδα του, να ξανακερδίσει τον κόσμο του και να αποκαταστήσει το όνομά του.

Όλα αυτά δεν θα γίνουν από τον καναπέ, την καφετέρια, το πληκτρολόγιο ή τα social media αλλά με έμπρακτη στήριξη, αγάπη, αφοσίωση και εμπλοκή. Η εμπλοκή μεγάλης μάζας ΑΠΟΕΛιστών θα αλλάξει αυτό που σήμερα έχει φτιαχτεί για να γίνει ο ΑΠΟΕΛ ακόμη μεγαλύτερος, σπουδαιότερος και καμάρι όχι για τους τυχερούς που έζησαν όσα προηγήθηκαν αλλά όσα έπονται στην ιστορία του. Μια καλή αρχή είναι η ουσιαστική παρουσία στο γήπεδο. Καλύτερο έστω ένα μπράβο και ένα χειροκρότημα από τη μουρμούρα, την γκρίνια και τις αποδοκιμασίες. Από τους οργανωμένους δεν περιμένω και πολλά, αφού με την ανόητη πρόφαση της κάρτας απέχουν και μάλλον θα συνεχίσουν να απέχουν. Οι υπόλοιποι; Βολεύτηκαν; Βολευτήκαμε;

Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχουν αγνοί εμπνευσμένοι, καθαροί, παθιασμένοι και ρομαντικοί ΑΠΟΕΛίστες που εάν δεν κινητοποιηθούν απλώς θα αφήσουν τον ΑΠΟΕΛ να τυγχάνει «χειρισμού» από την ελίτ του Αρχαγγέλου, φορτωμένο με τη ρετσινιά όλων των κακώς κειμένων στο κυπριακό ποδόσφαιρο, που θα αλλάζει παίκτες και προπονητές κάθε τόσο. Μια ομάδα δίχως προοπτική, δίχως δυναμική και δίχως κόσμο. Αυτό θέλουμε; Όχι! Τι κάνουμε; Κριτική του twitter ή έμπρακτη στήριξη; Ο καθένας να πάρει τις αποφάσεις του και να σκεφτεί σε ποια σελίδα της ιστορίας θέλει να γραφτεί, από τον πιο απλό οπαδό μέχρι τον πρόεδρο, τα μέλη του ΔΣ ή όσους έχουν περάσει από διοικήσεις της ομάδας.

Ότι γράφω δεν πρόκειται να αναθεωρηθεί ούτε με πιθανή κατάκτηση του πρωταθλήματος, ούτε στο ενδεχόμενο καλών αποτελεσμάτων/πρόκρισης επί της Βασιλείας, ούτε εάν αύριο-μεθαύριο η ομάδα κερδίσει την Ανόρθωση ή την όποια άλλη ομάδα που φέτος πάει καλά. Και αυτό διότι τα τελευταία χρόνια μόνο πρόσκαιρα, πρόχειρα και επιφανειακά προσεγγίζονται τα προβλήματα στον ΑΠΟΕΛ και όχι με όραμα, στοχοθέτηση, πλάνο και καλό προγραμματισμό.

Γράφει ο Ανδρέας Κωστουρής στην στήλη ΑΠΟΨΕΙΣ της ιστοσελίδας Brief Team